Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Old Spice

Ένα άρθρο μόνο για άνδρες. Αν διαβάζοντας τα παρακάτω αναγνωρίζετε τους εαυτούς σας τότε χρειάζεστε άμεσα ένα καλό ξύρισμα και μια καλή πίπα και μια αναθεώρηση του πως αντιλαμβάνεστε τον ρόλο σας ως άνδρες. 






1) Ο αυνανισμός σας είναι δυσανάλογα πιο τολμηρός και περιπετειώδης από την πραγματική ερωτική σας ζωή.

2) Πιστεύετε πως υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μόνο εκείνος ή εκείνη θα μπορέσει να σας καταλάβει και να σας αποδεχθεί.

3) Θεωρείτε πως υπάρχει κάτι υπερβατικό στον έρωτα.

4) Νιώθετε πληγωμένοι από τους γύρω σας.

5) Πιστεύετε πως ο πατέρας σας δεν κατάλαβε και δεν ένιωσε ποτέ την μητέρα σας.

6) Αγαπάτε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε.



Το μόνο που ήθελα ήταν να αγαπήσω και να αγαπηθώ


Είναι τρεις τα ξημερώματα. Δεν μπορείς να κλείσεις μάτι. Σηκώνεσαι από το κρεβάτι και πηγαίνεις στην τηλεόραση κι έπειτα στον υπολογιστή. Είναι η τρίτη φορά που αυνανίζεσαι μέσα σε μια νύχτα. Τα ρούχα σου είναι λερωμένα, τα χέρια σου μυρίζουν γρήγορο φαγητό και σπέρμα. Νιώθεις ένας άγριος εγκλωβισμένος μέσα στο μικρό σαλόνι.

"Ύστερα σωριάζεσαι στον καναπέ, βάζεις τα χέρια στο πρόσωπο. Διάολε την αγαπάς ακόμα. Καμιά δεν θα σε καταλάβει όπως σε καταλάβαινε εκείνη. Θέλεις να κλάψεις όμως τα δάκρυα σου έχουν σωθεί."

Σκέφτεσαι να της στείλεις ένα μήνυμα. Να της πεις πως ποτέ δεν θα την ξεχάσεις, πως ποτέ δεν θα ξεχάσεις τον τρόπο που σε κοιτούσε, τον ήχο της φωνής της όταν σου ψιθύριζε πως σ’ αγαπάει κι ύστερα σηκωνόσουν γυμνός για να της παίξεις την αγαπημένη σας μουσική.

Την θυμάσαι τόσο καθαρά ώστε μπορείς να δεις το πρόσωπο της σαν να είναι εκεί μαζί σου. Ξαφνικά θυμάσαι την τελευταία μέρα που ήσασταν μαζί. Λίγες μέρες αργότερα την είχες δει στον δρόμο με έναν άλλο άντρα, Σκέφτεσαι πως πηδιόταν μαζί του όσο ακόμα ήσασταν ζευγάρι. Φωνάζεις σκρόφα δυνατά μόνος σου στους τέσσερις τοίχους. Δύο φορές. Σκρόφα. Ύστερα σωριάζεσαι στον καναπέ, βάζεις τα χέρια στο πρόσωπο. Διάολε την αγαπάς ακόμα. Καμιά δεν θα σε καταλάβει όπως σε καταλάβαινε εκείνη. Θέλεις να κλάψεις όμως τα δάκρυα σου έχουν σωθεί.

Αποφασίζεις να δεις ακόμα ένα βίντεο στο youporn. Ψάχνεις για κάτι αληθινά χυδαίο και πρόστυχο, κάτι που θα σε απελευθερώσει από εκείνη, ένα δημόσιο ευτελισμό μιας κοπέλας από δεκάδες άντρες ή μια άγρια πίπα, όπως αυτή που δεν σου έκανε ποτέ. Όσο το βίντεο παίζει νιώθεις το μυαλό σου να αδειάζει, τους σφιγμούς σου να πέφτουν, είσαι χαλαρός. Η στύση σου μέσα στο χέρι σου, η αίσθηση του πέους σου, σε ανακουφίζει. Νιώθεις πως έχεις ξανά τον έλεγχο, πως είσαι ζωντανός.

Την ώρα του οργασμού νιώθεις να σπας ένα φράγμα, να κόβεις τις αλυσίδες σου μια για πάντα.

Μερικά λεπτά αργότερα εκείνη η δυσάρεστη αίσθηση μοναξιάς κι απελπισίας έχει επιστρέψει. Είναι μάλιστα πιο βαθιά από πριν. Νιώθεις πιο μόνος από ποτέ.  Η μοναξιά σου είναι μια αρρώστια μέσα σου που ξέρεις πως ποτέ δεν θα θεραπευτεί. Η σκέψη σου προκαλεί απελπισία, σου προκαλεί κυνισμό. Απεχθάνεσαι τους πάντες και τα πάντα. Σιγχαίνεσαι όλη την ανθρωπότητα. Σκέφτεσαι πως η ζωή δεν έχει κανένα νόημα. Πιάνεις την πεταμένη κάλτσα από το πάτωμα και σκουπίζεις το σπέρμα απ’ το στομάχι σου. Ύστερα πηγαίνεις στην κρεβατοκάμαρα να κοιμηθείς. Επιτέλους δεν έχει σημασία, ξέρεις πως ο ύπνος θα έρθει.

Πριν κλείσεις τα μάτια αναρωτιέσαι γιατί να είναι τόσο δύσκολο. Γιατί να είναι τόσο γαμημένα δύσκολο ... εσύ απλά το μόνο που ζητούσες ήταν να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.


Τα καλά παιδιά


Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Γκλόβερ συγγραφέα του ανάρπαστου και εμβληματικού βιβλίου No More Mr Nice Guy οι δημογραφικές επιπτώσεις του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, σε συνδιασμό με την ανάπτυξη του φεμινιστικού και αντιπολεμικού κινήματος, δημιούργησαν ένα νέο είδος άνδρα, έναν άνδρα που υποφέρει από το λεγόμενο σύνδρομο του καλού παιδιού, μια συνεχή και απεγνωσμένη προσπάθεια να γίνεις αποδεκτός και να κατανοήσεις τους άλλους.

Το σύνδρομο του καλού παιδιού αντιπροσωπεύει την πεποίθηση πως αν ένας άντρας είναι καλός, τότε θα λάβει αγάπη ως αντάλλαγμα, θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του και θα ζήσει μια ζωή χωρίς προβλήματα. Όταν αυτή η στρατηγική αποτυγχάνει να παράξει τα επιθυμητά αποτελέσματα -όπως πολύ συχνά συμβαίνει- τα καλά παιδιά συνήθως προσπαθούν ακόμα περισσότερο, αποτυγχάνοντας ακόμα περαιτέρω. Εξαιτίας της αίσθησης ανικανότητας και δυσαρέσκειας που αναπόφευκτα επιφέρει αυτή η συμπεριφορά, τα καλά παιδιά είναι τις πιο πολλές φορές οτιδήποτε άλλο παρά καλά.

Το βασικό πρόβλημα με αυτή την συμπεριφορά είναι καταρχάς πως είναι πέρα για πέρα ανειλικρινής. Οι άνδρες που πασχίζουν να ικανοποιήσουν τους γύρω τους σπάνια εκφράζουν ευθέως τις επιθυμίες τους και τις αξιώσεις τους. Τείνουν να κρύβουν ή να απαλύνουν το οτιδήποτε πιστεύουν πως θα δυσαρεστήσει τους άλλους ή θα οδηγήσει σε σύγκρουση. Επίσης αποφεύγουν να δείξουν τα ελαττώματα τους και τις δυσάρεστες όψεις του χαρακτήρα τους. Ως αποτέλεσμα οι σχέσεις τους είναι συνήθως επιφανειακές και μικρής διάρκειας. Προτιμούν να αποχωρούν ή να αφήνουν στη μέση κάτι που ξεκινούν προτού αποκαλυφθούν τα δυσάρεστα μυστικά τους. Εν τέλει συμβιβάζονται με μια δουλειά που δεν τους ικανοποιεί ή με μια ερωτική σχέση που δεν τους ολοκληρώνει προκειμένου να νιώθουν πως έχουν τον έλεγχο και πως μπορούν να συνεχίσουν να είναι καλά παιδιά.

Το χειρότερο βέβαια είναι πως τα καλά παιδιά πίσω από τα υπέροχα συναισθήματα τους κρύβουν ένα βουνό θυμού και απογοήτευσης. Νιώθοντας πως δικαιούνται μια ευτυχισμένη ζωή μόνο και μόνο χάρη στην καλοσύνη τους, τρέφουν μέσα τους ένα αληθινό μίσος για όλους και για όλα όταν αυτό δεν συμβαίνει. Μην εκπλαγείτε αν πίσω από τις επιθέσεις αυτοκτονίας ανακαλύψετε καλά θεοσεβούμενα παιδιά που εκδικούνται τον κόσμο για την αδικία και την σκληρότητα του. Συνήθως βέβαια αρκούνται σε γελοίες κατηγορίες για ανηθικότητα και εγωισμό ενάντια σε όσους δεν τους κάνουν το χατήρι τους.

Δυστυχώς η επιδημία της καλοσύνης εξαπλώνεται ραγδαία. Πάει πακέτο με την αγάπη, ή μάλλον πιο σωστά με την πιο ανώδυνη εκδοχή της αγάπης, μια αγάπη προς όλους και προς όλα, που φοριέται σαν φτηνό αποσμητικό και καλύπτει τις δυσάρεστες οσμές.

Οι σύγχρονοι άνδρες καλούνται να ανταποκριθούν σε αυτό το κάλεσμα αγάπης και να πράξουν αναλόγως. Να κατανοήσουν τις ανάγκες των συντρόφων τους και να τις ικανοποιήσουν οδηγώντας τες στην απόλυτη ευτυχία.

Το αποτέλεσμα στην πράξη είναι δυσλειτουργικές σχέσεις, κακό ή υποφερτό σεξ και μια ακμάζουσα βιομηχανία πορνογραφίας η οποία δεν έχει προηγούμενο.


Ένας ήρωας με ελαττώματα


Ήταν δεκαέξι χρονών όταν έφυγε πρώτη φορά από την Γασκόνη και έψαξε να βρει την τύχη του στο Παρίσι. Το σίγουρο είναι πως ήταν ξεροκέφαλος και υπερβολικά θαρραλέος. Του άρεσε να μπλέκει σε αιματηρούς καβγάδες και να ξημεροβραδιάζεται στα πανδοχεία πίνοντας κρασί με τους φίλους του. Νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα στην πόλη κι εκεί γνώρισε τον πρώτο του έρωτα, την γυναίκα του θεοσεβούμενου σπιτονοικοκύρη του. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να πλαγιάζει μαζί της λέγοντας ψέμματα πως την προσέχει όσο ο ταπεινός της σύζυγος έλειπε από το σπίτι. Αργότερα θα γνώριζε την σκοτεινή ΜιΛαίδη, μια αδίστακτη γυναίκα που ενεργούσε ως πράκτορας του καρδινάλιου. Την ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή. Του άρεσε το πόσο αδίστακτη ήταν, το πως πατούσε επί πτωμάτων για να κάνει το δικό της. Κατάφερε να πλαγιάσει μαζί της αποπλανώντας την αθώα υπηρέτρια της και παριστάνοντας πως είναι κάποιος άλλος. Λίγους μήνες αργότερα θα την παρέδιδε στον δήμιο για να αποκεφαλιστεί, χωρίς καθόλου οίκτο.

Ακούγεται κάπως μαλάκας; Ονομάζεται Ντ Αρτανιάν κι είναι ίσως ο πιο διάσημος  ήρωας της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Με πολλούς τρόπους ο Ντ Αρτανιάν ενσαρκώνει όλα όσα ο σύγχρονος άνδρας μαθαίνει να μισεί από μικρό παιδί.

1) Το να μάχεσαι είναι ο τελικός σου προορισμός. Το να βρίσκεται στο επίκεντρο της σύγκρουσης και να παλεύεις για αυτά που πιστεύεις και δικαιούσαι.

2) Το σεξ είναι κάτι που διεκδικείς και απολαμβάνεις, χωρίς ενοχές, για την δική σου ευχαρίστηση χωρίς να είναι απαραίτητο να αγαπάς ή να εκτιμάς τον παρτενέρ σου.

3) Οι αληθινοί σου φίλοι είναι πολύ λίγοι και ότι και να συμβεί μεταξύ σας η φιλία σας δεν θα χαθεί ποτέ. Ένας για όλους, όλοι για έναν.

Υπήρξε ο παιδικός μου ήρωας και μέχρι τώρα δεν έχω βρει κάτι που να εκφράζει με πιο απλό τρόπο αυτό που θα ονόμαζα αντρικές αρετές. Όπως καταλαβαίνετε βρίσκεται σε απόλυτη σύγκρουση με την έννοια του καλού παιδιού. Ο Ντ Αρτανιάν δεν αγαπάει τους πάντες. Το αντίθετο. Θέλει να εξολοθρεύσει τους εχθρούς του και δεν διστάζει να τιμωρήσει την γυναίκα που ερωτεύτηκε όταν παραβιάζει τον ηθικό του κώδικα. Δεν προσπαθεί να την καταλάβει, ούτε να την αποδεχθεί. Τέλος γνωρίζει τους φίλους του και δεν σκορπάει την αγάπη του εδώ κι εκεί για να γίνεται αρεστός.

"Μην εκφράζοντας ποτέ τις αληθινές επιθυμίες στους παρτενέρ τους, βρίσκουν καταφύγιο στην πορνογραφία ή σε οποιαδήποτε εκδοχή μιας φανταστικής σεξουαλικότητας όπου μπορούν να είναι όσο βρώμικοι κι εγωιστές πραγματικά θέλουν (cybersex, strip clubs κτλ)."

Το πιο τραγελαφικό με τα καλά παιδιά είναι πως βαθιά μέσα τους πιστεύουν πως είναι ξεχωριστά. Θεωρούν πως κανείς δεν είναι τόσο ευαίσθητος ή συναισθηματικός όσο αυτοί. Θεωρούν πως η ικανότητα τους να καταλαβαίνουν τον άλλο, να παραμερίζουν τον εγωισμό τους και να τον ‘νιώθουν’ είναι κάτι αληθινά σπάνιο, κάτι που έχουν μόνο οι μεγάλοι καλλιτέχνες ή οι μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι. Πιστεύουν πως αυτό είναι το φοβερό ταλέντο τους, η ευαισθησία τους κι όχι οι αληθινές δεξιότητες τους, οι οποίες μπορούν να καλλιεργηθούν και να αναπτυχθούν

Στα μάτια τους αυτή η ιδιαιτερότητα τους, η ευαισθησία τους, τους κάνει φοβερούς στην επικοινωνία, τους καθιστά καλύτερους εραστές από τους γύρω τους.

Στην πραγματικότητα είναι οι χειρότεροι άνθρωποι για να επικοινωνήσεις μαζί τους γιατί ποτέ δεν λένε αυτό που πραγματικά σκέφτονται και ποτέ δεν εκφράζουν την διαφωνία τους ή την απέχθεια τους για αυτά που κάνεις ή λες. Σαν εραστές είναι κουραστικοί γιατί επικεντρώνονται στην ικανοποίηση του άλλου χωρίς να μπορούν ποτέ να αφεθούν ολοκληρωτικά. Μην εκφράζοντας ποτέ τις αληθινές επιθυμίες στους παρτενέρ τους, βρίσκουν καταφύγιο στην πορνογραφία ή σε οποιαδήποτε εκδοχή μιας φανταστικής σεξουαλικότητας όπου μπορούν να είναι όσο βρώμικοι κι εγωιστές πραγματικά θέλουν (cybersex, strip clubs κτλ).

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του καλού παιδιού είναι πως δείχνει μια τρομερή απαξίωση για τα χρήματα ή την δόξα. Δεν έχουν τέτοια ταπεινά ένστικτα τα καλά παιδιά. Η κλασσική τους κουβέντα είναι ‘τα χρήματα δεν είναι το θέμα’ ή ‘εγώ το κάνω για την ευχαρίστηση μου και στα αρχίδια μου’. Όμως χολαίνουν όταν η ανιδιοτελής τους στάση δεν επιφέρει καρπούς. Συνήθως εκφράζουν τον φθόνο για όσους τα καταφέρνουν απαξιώνοντας τους με τον χειρότερο τρόπο. ‘Σιγά τον μαλάκα.’ ‘Δεν ξέρεις τι καθίκι είναι αυτός. Πάτησε επί πτωμάτων για να φτάσει εκεί που είναι.’

Το πιο δυσάρεστο όμως είναι πως αυτοί οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να δείξουν και να δεχθούν τρυφερότητα. Μην επιθυμώντας να συγκρουστούν με κανένα υψώνουν ένα τοίχος γύρω τους ώστε να παραμένουν πάντα σε απόσταση ασφαλείας. Η καλοσύνη τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά φόβος. Ατόφιος, καθαρός φόβος, για όλους και για όλα.


Τρία βήματα απελευθέρωσης


Θα αναρωτιέστε ποιοι διάολο είναι αυτά τα καλά παιδιά, πως τα αναγνωρίζουμε και πως φυλαγόμαστε από αυτά. Η απάντηση είναι όλοι μας ή έστω σχεδόν όλοι μας, λίγο ή περισσότερο. Τα καλά παιδιά είμαστε εμείς. Αιώνες θρησκευτικής προκατάληψης μαζί με ένα σωρό λανθασμένες ιδέες και ιδεολογίες δημιούργησαν αυτή την απαίσια ψυχοσύνθεση η οποία βασίζεται στην δουλικότητα και την υποκρισία. Πιστεύω πως η ζωή κάθε ανθρώπου, στην προκειμένη κάθε άνδρα, θα πρέπει να είναι μια πορεία μακριά από αυτές τις αρρωστημένες αρετές. Μια πορεία με στόχο την αυθεντικότητα και την ειλικρινή έκφραση των επιθυμιών και της φύσης μας.

Τα τρία βήματα του Ντ Αρτανιάν, όπως τα ονομάζω, είναι μια καλή αρχή για κάθε άνδρα ώστε να ξεφύγει από το σύνδρομο του καλού παιδιού.

1) Μάθε να παλεύεις για όσα επιθυμείς. Διεκδίκησε περισσότερα χρήματα και περισσότερη δόξα ή οτιδήποτε άλλο πιστεύεις πως σου θα σου δώσει ικανοποίηση. Μην φοβάσαι την αποτυχία αλλά μην φοβάσαι και την επιτυχία. Μάθε να αφήνεις πίσω τους ανταγωνιστές σου χωρίς ενοχές.

2) Γίνε ειλικρινής στις ερωτικές σου επαφές. Πες ξεκάθαρα τι είναι αυτό που σου αρέσει να σου κάνουν στο κρεβάτι και μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο. Μην εξιδανικεύεις τους συντρόφους σου. Απαλλάξου από ανθρώπους που σου φέρθηκαν άσχημα το γρηγορότερο. Δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβεις ή να εξηγήσεις σε μια άδικη συμπεριφορά.

3) Διάλεξε τους φίλους σου με προσοχή. Είναι οι άνθρωποι από τους οποίους θα μάθεις και θα εξελιχθείς. Είναι οι άνθρωποι που θα είναι εκεί για σένα την πιο δύσκολη στιγμή ότι και να έχει συμβεί.



Η σχέση με τον πατέρα


Στην καρδιά των προβλημάτων συμπεριφοράς των σύγχρονων ανδρών βρίσκεται η σχέση με τον πατέρα τους. Η μετάβαση από την αγροτική κοινωνία στην αστική σήμαινε πως οι νεαροί άνδρες έπαψαν να ενηλικιώνονται στον χώρο εργασίας μαζί με τον πατέρα τους ή άλλους ενήλικους άνδρες, οι οποίοι θα μπορούσαν να τους μεταβιβάσουν άξιες και πρότυπα ανδρικής συμπεριφοράς. 

Οι σύγχρονοι άνδρες ενηλικιώνονται κοντά στις μητέρες τους μαθαίνοντας έτσι πως ο δρόμος προς την ευτυχία είναι η κατανόηση των αναγκών τους και η εκπλήρωση των κενών που αφήνει ένας πατέρας που λείπει από το σπίτι.

Ίσως για αυτό το λόγο σε κάποιες πρωτόγονες φυλές όταν τα νεαρά αγόρια φτάσουν στην εφηβεία οι άνδρες της φυλής οργανώνουν μια τελετή απαγωγής. Εισβάλλουν το βράδυ στα σπίτια και κλέβουν τα αγόρια από τις μητέρες τους, οι οποίες κλαίνε και μονολογούν τελετουργικά για τα αγόρια τους που θα τα χάσουν για πάντα. Είναι μια τελετή ενηλικίωσης. 

Θυμάμαι από μικρό παιδί να κοιτάζω με δέος τον πατέρα να ξυρίζεται το πρωί πριν φύγει για δουλειά. Δεν χαμογελούσε σχεδόν ποτέ. Μόλις τελείωνε σκούπιζε το πρόσωπο με μια πετσέτα, έβαζε μερικές σταγόνες after shave στα μάγουλα. Μερικά χρόνια αργότερα θα επαναλάμβανα τις κινήσεις του ευλαβικά μπροστά από τον καθρέφτη περνώντας το κατώφλι της εφηβείας. Ήταν μια τελετή μύησης. Μια τελετή που σηματοδοτούσε το πέρασμα από την παιδική ηλικία στον παράξενο κόσμο των ανδρών.
Αν είσαι ένας από αυτούς, όπως κι εγώ, που τρέφουν αντιφατικά συναισθήματα για τον πατέρα τους θα σε συμβούλευα να πάρεις τον χρόνο και να επανεκτιμήσεις την άποψη σου για εκείνον. Είναι βέβαιο πως θα έκανε πολλά λάθη, όπως θα κάνεις κι εσύ. Είναι κάτι που το κάνουμε οι άνδρες συχνά πυκνά. Τα κάνουμε σκατά. Όμως είναι βέβαιο πως θα έκανε και πάρα πολλά για τα οποία θα είσαι πολύ περήφανος. Όπως όλοι οι άνδρες είναι σίγουρο πως πάλεψε, άλλες φορές κέρδισε, άλλες έχασε κι όμως συνέχισε να βαδίζει μπροστά. 










Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

Γραψε τους στα αρχίδια σου και πήγαινε στην κόλαση


Αυτό το κείμενο απευθύνεται κυρίως σε όσους υποφέρουν από κατάθλιψη ή νιώθουν πως έχουν χάσει τον εαυτό τους. Οι υπόλοιποι ... 





Λένε πως αν δεν ξέρεις πως να ξεκινήσεις ένα κείμενο, τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να χρησιμοποιήσεις ένα απόφθεγμα. Ορίστε λοιπόν.


‘Εντάξει λοιπόν, θα πάω στην Κόλαση.’

Μαρκ Τουαίην



Είναι τα λόγια του Χακ από το μυθιστόρημα Χακελμπέρυ Φιν του Μαρκ Τουαίην. Ο Χακ το έχει σκάσει από το σπίτι του παρέα με τον Τζιμ, έναν μαύρο σκλάβο και ταξιδεύουν παρέα στο Μισισίπι πάνω σε μια σχεδία. Όταν ο Χακ καταλαβαίνει πως η ζωή της ελευθερίας είναι πιο δύσκολη από ότι την είχε φανταστεί, αποφασίζει να γράψει ένα γράμμα στο σπίτι του όπου ζητάει συγγνώμη κι εκλιπαρεί να τον δεχθούν πίσω. Ύστερα σκέφτεται τι θα σήμαινε αυτό, πως δηλαδή θα έπρεπε να ζει με την θρησκόληπτη μητριά του και την στρίγγλα αδερφή της και πως ο φίλος του ο Τζιμ θα πουλιόταν στο σκλαβοπάζαρο, και αποφασίζει να σκίσει το γράμμα. Το ‘εντάξει λοιπόν, θα πάω στην κόλαση’ το λέει με το που σκίζει το γράμμα. Προτιμάει να είναι ελεύθερος και πιστός στις αρχές του κι ας είναι επικίνδυνο παρά να είναι ασφαλής και να ανέχεται την βαρετή μητριά του και την στρίγγλα αδερφή της.

Όταν ξεκίνησα το μπλογκ βρέθηκα απέναντι σε ένα ας πούμε παρόμοιο δίλημμα. Αναρωτήθηκα αν θα ήταν σωστό να λέω αυτά που σκέφτομαι και αυτά που πιστεύω χωρίς εκπτώσεις και ωραιοποιήσεις. Σκέφτηκα πως κάποιοι άνθρωποι ίσως να έβρισκαν αυτά που γράφω προσβλητικά ή απρεπή, πως ίσως να έχανα μερικούς φίλους στην πορεία και πως ίσως στα μάτια κάποιων να φαινόμουν ‘παράξενος’ ή ‘γραφικός’. Έμοιαζε η απόφαση μου να ανοίγει την πόρτα μιας μικρής κόλασης φτιαγμένης από δυσάρεστα συναισθήματα και απογοήτευση. Όμως τελικά αποφάσισα και το μόνο που έχω να κάνω είναι να επαναλάβω τα λόγια του Χακ.

‘Εντάξει λοιπόν, θα πάω στην Κόλαση’


Μπορεί να ακούγεται δύσκολο και κάπως τρομαχτικό όμως θα προσπαθήσω με απλά επιχειρήματα και μερικά παραδείγματα να αποδείξω πως το να αποφασίζεις να πας στην κόλαση συνειδητά είναι, πολλές φορές, η πιο σωστή και υπεύθυνη επιλογή.



Η νύχτα που δεν θυμάμαι τίποτα


Πρέπει να ήταν Χριστούγεννα του 2012. Μπαίνω σε ένα μπαρ. Σε λίγο κρατώ ένα ποτήρι ουίσκυ στο χέρι μου, ανάμεσα σε μερικούς ανθρώπους. Το μοναδικό που θυμάμαι να κάνω εκείνη τη νύχτα είναι να σκέφτομαι το πόσο χαρούμενος ήμουν για τον εαυτό μου. 


Ο λόγος ήταν πως εκείνη την εποχή γυμναζόμουν συστηματικά και είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση με το σώμα μου. Είχα σταματήσει το κάπνισμα και ακολουθούσα ένα αυστηρό πρόγραμμα διατροφής. Απέφευγα το τυρί και έτρωγα μόνο προϊόντα light και μακαρόνια ολικής άλεσης .Επίσης είχα μια ερωτική σχέση με μια κοπέλα που με έκανε να νιώθω πως είμαι φοβερός στο κρεβάτι. Θεωρούσα πως οι ερωτικές μου επιδόσεις είχαν να κάνουν με την σωστή διατροφή και την μεθοδική άσκηση. Το πιο σπουδαίο ήταν πως από τα χρόνια της εφηβείας μου είχα κάνει ένα τεράστιο άλμα όσο αφορά τις κοινωνικές μου δεξιότητες. Μπορούσα να μιλάω χωρίς να κοκκινίζω κι αν κάποιος έλεγε μια αστεία ατάκα μπορούσα να απαντήσω με κάτι εξίσου έξυπνο. Πολλές φορές ήμουν εγώ αυτός που έλεγε πρώτος τις έξυπνες ατάκες. 

" Όταν σε λίγο ξεκλείδωνα την πόρτα δεν είχα ιδέα πως αυτή θα ήταν η πρώτη νύχτα μιας σειράς από ατελείωτες νύχτες όπου για κάποιο λόγο, τον οποίο δεν μπορούσα να εξηγήσω, θα ένιωθα δυστυχισμένος και θα προτιμούσα να ήμουνα νεκρός. "


Στεκόμουν λοιπόν εκεί ανάμεσα στους φίλους και για πρώτη φορά συνειδητοποιούσα το πόσο είχα αλλάξει προς το καλύτερο μεγαλώνοντας. Έφυγα από το μπαρ σχεδόν ξημερώματα ανηφορίζοντας μόνος τον δρόμο προς το σπίτι μου. Στην διαδρομή συνέχισα να αναλογίζομαι τα επιτεύγματα μου παραπατώντας ζαλισμένος από το ποτό. Όταν σε λίγο ξεκλείδωνα την πόρτα δεν είχα ιδέα πως αυτή θα ήταν η πρώτη νύχτα μιας σειράς από ατελείωτες νύχτες όπου για κάποιο λόγο, τον οποίο δεν μπορούσα να εξηγήσω, θα ένιωθα δυστυχισμένος και θα προτιμούσα να ήμουνα νεκρός.

Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά της ΕΛΣΤΑΤ τρεις στους δέκα άνδρες και εφτά στις δέκα γυναίκες στην Ελλάδα πάσχουν από κατάθλιψη. Επίσης το 33 % του πληθυσμού έχει σκεφτεί την αυτοκτονία ως λύση στα προβλήματα του. Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ κι ίσως να είσαι κι εσύ που με διαβάζεις. Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε θέλω να σου κάνω τον έξυπνο. Είναι απλά μια κουβέντα από κάποιον που το πέρασε σε κάποιον που ίσως να το περνάει τώρα. Αν θες άκουσε το, αν θες γράψε με στα παλιά σου τα παπούτσια, όμως για μένα ήταν το κλειδί για να βγω από αυτή την κατάσταση.


Ο λόγος που νιώθεις τόσο δυστυχισμένος είναι γιατί προσπαθείς να μην είσαι τόσο δυστυχισμένος.



Ναι φίλε μου είναι τόσο απλό. Σίγουρα αν η κατάσταση σου είναι πάρα πολύ σοβαρή, αν δυσκολεύεσαι να κάνεις ακόμα και τα πιο βασικά, να διεκδικήσεις ας πούμε ένα μεροκάματο, ή να φροντίσεις τον εαυτό σου, τότε χρειάζεσαι την βοήθεια ενός ειδικού. Όμως ο ειδικός θα σε βοηθήσει να σταθείς για λίγο στα πόδια σου και να σκεφτείς πιο καθαρά. Όμως μόνο εσύ, μόνο οι δικές σου πράξεις θα σε οδηγήσουν να απαλλαγείς από αυτό το μαρτύριο.

Θα αναρωτιέσαι τώρα τι σημαίνει αυτό το ‘ο λόγος που νιώθεις τόσο δυστυχισμένος είναι γιατί προσπαθείς να μην είσαι τόσο δυστυχισμένος.’ Δεν είναι κάτι φοβερό. Είναι αυτό που σου έχουν πει οι φίλοι σου, εκατοντάδες φορές, όμως αρνείσαι να το καταλάβεις. ‘Γραψτους όλους στα αρχίδια σου.’ Είναι πολύ σοφή κουβέντα αυτή και αρκετά παρεξηγημένη. Πολλοί νομίζουν πως σημαίνει να γίνεις αναίσθητος ή επικίνδυνος για τους γύρω σου. Κάθε άλλο. Γραψτους όλους στα αρχίδια σου πρακτικά σημαίνει να μάθεις να εκφράζεις τα συναισθήματα και τα πιστεύω σου χωρίς φόβο και ντροπή. Σημαίνει να μάθεις να είσαι ο εαυτός σου και να το υπερασπίζεσαι ακόμα κι αν αυτό σημαίνει απόρριψη ή αποτυχία.

Ελπίζω αυτό το κείμενο να είναι αφορμή για να ξεκινήσεις να το κάνεις.



Ένας παράδεισος δυστυχισμένων


Ζούμε σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια πια κάτω από αυτό που πολύ αφηρημένα μπορούμε να ονομάσουμε χριστιανική ηθική, τουλάχιστον όπως αυτή γίνεται αντιληπτή και εφαρμόζεται από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η ηθική αυτή βασίζεται σε δυο ιδέες.

Η πρώτη ιδέα είναι πως υπάρχει ένας πανάγαθος και παντοδύναμος Θεός ο οποίος βλέπει και ξέρει όλες τις πράξεις μας και τις σκέψεις μας και μας κρίνει ανάλογα.

Η δεύτερη ιδέα είναι πως υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Αυτό σημαίνει πως ο πιο μεγάλος φόβος, η πιο τραγική διαπίστωση κάθε ανθρώπου, πως δηλαδή, κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει, μπορεί να αναιρεθεί. Σύμφωνα με την χριστιανική θρησκεία μπορούμε όλοι να ελπίζουμε σε μια αιώνια ζωή, όπου θα είμαστε παντοτινά ευτυχισμένοι. 


 "Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει πάντα η πεποίθηση πως υπάρχει κάποιος που νοιάζεται για εμάς. Πως έχουμε άφθονο χρόνο και πως αν κάνουμε τις σωστές πράξεις τότε το σύμπαν θα μας το ανταποδώσει."

Ο δρόμος για να φτάσουμε σε αυτή την αιώνια ευτυχία είναι να είμαστε καλοί άνθρωποι. Να κάνουμε και να σκεφτόμαστε πράγματα τα οποία ο Θεός θα κρίνει ως ηθικά και σωστά ώστε να μας ανοίξει την πόρτα στην αιώνια ευτυχία. Αν δυσκολεύεστε να το καταλάβετε σκεφτείτε το κάπως σαν μια ταινία του Χόλυγουντ. Τα καλά παιδιά στο τέλος πάντα κερδίζουν τους κακούς και ζουν ευτυχισμένα.

Κατά την γνώμη μου αυτή η ηθική έχει μια σειρά από πολύ σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις. 


Πρώτα από όλα διδάσκει στους ανθρώπους να είναι ανεύθυνοι όσο αφορά τις πράξεις τους. Φανταστείτε μια μητέρα που κάθε φορά που το παιδί της πάει να κάνει ένα λάθος, αντί να του εξηγεί γιατί αυτό που κάνει είναι λάθος, αρκείται μόνο στο να του πει πως η πράξη του αυτή θα τον οδηγήσει στην κόλαση.

Αν πατήσεις με τα παπούτσια στο χαλί θα καείς στην κόλαση

Αν δεν κάνεις τα μαθήματα σου θα καείς στην κόλαση.


Ένας άνθρωπος που παιδαγωγείται με αυτό τον τρόπο δεν αποκτά καμιά κριτική ικανότητα ως προς το τι είναι σωστό ή λάθος για τον εαυτό του και τους γύρω του.

Η άλλη αρνητική συνέπεια είναι πως ο οποιοσδήποτε μουρλός μπορεί να σε κάνει υποχείριο του. Εφόσον δεν χρειάζεται να εξηγήσει γιατί μια πράξη είναι λανθασμένη, βάση των συνεπειών της, τότε μπορεί να ονομάσει αμαρτία οτιδήποτε θέλει και να σε γεμίζει με τρόμο για την επερχόμενη τιμωρία.

Η τελευταία και χειρότερη συνέπεια είναι πως μαθαίνει τους ανθρώπους να αρνούνται την τραγικότητα της ζωής. Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει πάντα η πεποίθηση πως υπάρχει κάποιος που νοιάζεται για εμάς. Πως έχουμε άφθονο χρόνο και πως αν κάνουμε τις σωστές πράξεις τότε το σύμπαν θα μας το ανταποδώσει.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Προσπαθούμε πάρα πολύ σκληρά να κάνουμε το σωστό γιατί πιστεύουμε πως αυτό θα μας ανταποδοθεί.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το σύγχρονο μάρκετινγκ βασίζεται πάνω σε αυτή την απλή ιδέα. Αν έχεις το τελευταίο κινητό, αν φοράς τα πιο μοντέρνα ρούχα, αν καπνίζεις τα τσιγάρα που καπνίζουν οι άντρες, αν αγοράσεις το πιο καλό αμάξι, αν φοράς το καλύτερο χαμόγελο σου, τότε μπορείς να ελπίζεις πως θα μπεις στον παράδεισο των διαφημιστικών τρέηλερ εκεί όπου ο ουρανός είναι πάντα γαλανός και οι δίμετρες κουκλάρες λιώνουν για πάρτη σου. 


Η ευτυχία του σύγχρονου παράδεισου εξαρτάται από μερικά καταναλωτικά προϊόντα, όπως άλλοτε η αιώνια ζωή διασφαλιζόταν με μια σειρά από τυποποιημένες φιλανθρωπίες και γονυκλισίες στον ναό.



Χωρίς συναισθήματα


Ο σύγχρονος άνθρωπος τρέμει με το ενδεχόμενο να αποκαλυφθεί η ευάλωτη πλευρά της ζωής του. Διάβαζα πρόσφατα μια απίστευτη μελέτη για το ποια παραμύθια διαβάζουν οι γονείς στα παιδιά τους κι έλεγε πως οι μητέρες αποφεύγουν τα περισσότερα κλασσικά παραμύθια γιατί μιλούν πολύ ανοιχτά για τον θάνατο.


"Κάπως έτσι σιγά σιγά μας διαποτίζει όλους η σύγχρονη θρησκεία της ευτυχίας. Μια προσπάθεια να είμαστε συνέχεια χαρούμενοι, δυναμικοί, ορθολογιστές και αισιόδοξοι όπως τα πρότυπα μας στην τηλεόραση και το σινεμά."

Μοιάζει πια να είναι εγκληματικό να μιλάς για την σκοτεινή πλευρά της ζωής. Μοιάζει εγκληματικό να αποδέχεσαι το γεγονός πως είσαι φθαρτός και αναλώσιμος. Πράγματι, το να είσαι ευάλωτος είναι η σύγχρονη αμαρτία. Το βλέπεις καθημερινά ακόμα και στις αναρτήσεις στο facebook. Όλοι χαμογελάνε. Όλοι περνάνε τέλεια. Όλοι συλλέγουν εμπειρίες. Το ακούς στην μουσική και τα τραγούδια, το αναγνωρίζεις στις εικόνες που αναπαράγονται παντού γύρω σου. Αφηρημένοι στίχοι ευδαιμονίας. Αφηρημένες εικόνες με ηλίθιες ατάκες για την ομορφιά της ζωής και την αγάπη. 

Το κακό είναι πως πιστεύουμε πως μέσα από όλα αυτά εκφράζουμε τους εαυτούς μας και την αλήθεια μας, όμως στην ουσία πρόκειται για αναπαραγωγές τετριμμένων κλισέ και εν πολλοίς διαφημιστικών μηνυμάτων. Μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε πόσο πολύ επηρεαζόμαστε από τις εικόνες και τις πληροφορίες με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, όμως συμβαίνει. Σύμφωνα με τον κοινωνικό ψυχολόγο John Bargh οι άνθρωποι πέφτουν θύματα του λεγόμενου φαινομένου του Χαμαιλέοντα.

Είναι η υποσυνείδητη τάση που έχουμε όλοι να μιμούμαστε τις πράξεις, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω μας. Όπως είναι αναμενόμενο, έχουμε ακόμα μεγαλύτερη τάση να μιμούμαστε ανθρώπους που έχουν πιο υψηλό στάτους από εμάς, όπως για παράδειγμα ανθρώπους στην τηλεόραση.


Κάπως έτσι σιγά σιγά μας διαποτίζει όλους η σύγχρονη θρησκεία της ευτυχίας. Μια προσπάθεια να είμαστε συνέχεια χαρούμενοι, δυναμικοί, ορθολογιστές και αισιόδοξοι όπως τα πρότυπα μας στην τηλεόραση και το σινεμά. Ίσως για αυτούς να είναι κι έτσι. Ίσως να μην είναι και πολύ δύσκολο να είσαι συνέχεια χαρούμενος αν είσαι ένας τύπος που βγάζει πάνω από εκατό χιλιάδες δολάρια το μήνα. Αν όμως είσαι ένας άνθρωπος που παλεύει με την ανεργία σε μια φτωχοποιημένη χώρα στην άκρη της μεσογείου, τότε είναι ακατόρθωτο και πάνω από όλα είναι ψεύτικο και ανειλικρινές. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να καταπιέζεις τα συναισθήματα σου και να υπογράφεις συμβόλαιο με την μεγαλύτερη επιδημία της εποχής μας. Την κατάθλιψη.



Το ημερολόγιο μου


Τα χρόνια της κατάθλιψης ζούσα μια πραγματική παράκρουση. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Ακολουθούσα όλες τις συνταγές ευτυχίας. Είχα ωραίο σώμα, αγόραζα τακτικά καινούρια ρούχα για να είμαι στην μόδα, είχα πολλές κοινωνικές κι ερωτικές σχέσεις. Κι όμως όταν έπεφτα το βράδυ στο κρεβάτι να κοιμηθώ η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και με κατέβαλε ένα συναίσθημα πνιγμού. Η κατάσταση αυτή ήταν τόσο ανυπόφορη ώστε ύστερα από μερικούς μήνες σκεφτόμουν σοβαρά να βάλω τέλος στην ζωή μου. 

Περιστασιακά καθόμουν κι έγραφα μερικά πράγματα σε ένα τετράδιο. Ήταν πράγματα για τα οποία ντρεπόμουν. Θεωρούσα πως ήταν απομεινάρια ενός παλιότερου, εφηβικού εαυτού μου, τα οποία θα έπρεπε κάποια στιγμή να ξεφορτωθώ. Σε ένα βαθμό πίστευα πως ήταν αυτό το υπόλειμμα από το παρελθόν που ευθυνόταν για την διαταραχή του ύπνου μου και τις ταχυπαλμίες. Μια μέρα έγραψα μια λίστα με τα δέκα πράγματα που δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ήταν η πεμπτουσία του παράξενου μου εαυτού.



Δέκα πράγματα που δεν θα αλλάξουν ποτέ

1) Η απέχθεια μου για τα υποκοριστικά. Γκομενάκια, τυπάκια, μπαράκια, φιλαράκια ... πρέπει να απαγορευθούν δια νόμου.

2) Η υποκρισία των αριστερών και των παπάδων. Όσο πιο επαναστάτης στην ιδεολογία τόσο πιο συμβιβασμένος στην ζωή. Όσο πιο ηθικός στα κηρύγματα τόσο πιο σιχαμένος στην πράξη.

3) Η αγάπη μου και το μίσος μου για τις πρώην μου. Ήταν όλες τους υπέροχες, ήταν όλες τους καριόλες.

4) Ο αυνανισμός στο μπάνιο το πρωί. Καμιά φορά και το βράδυ.

5) Η θέση του γάτου μου στην πολυθρόνα.

6) Η ταραχώδης σχέση και ο φόβος μου για τον πατέρα.

7) Οι χλιαροί φίλοι που δεν με αγάπησαν και δεν τους αγάπησα ποτέ.

8) Ο τρόπος που ερωτεύομαι. Χτυποκάρδι και στύση και μια επιθυμία να πεθάνω.

9) Το 'Μόνο Ολυμπιακός'

10) Το  'Μόνο Μελαχρινές.'





" Ίσως να παρεξηγήσουν τις προθέσεις σου και να παρερμηνεύσουν τα λόγια σου όμως δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Λες αντίο και προχωράς παρακάτω."

Σκεφτόμουν με τρόμο την μέρα που κάποιος θα άνοιγε εκείνο το τετράδιο και θα διάβαζε τις πιο μύχιες μου σκέψεις. Την μέρα που θα καταλάβαιναν όλοι πόσο μαλάκας ήμουν, πόσο αδύναμος, πόσο στενόμυαλος. Δεν μου περνούσε από το μυαλό πως αυτή ακριβώς ήταν η αιτία της δυστυχίας μου. Δεν ήθελα να παραδεχθώ πως απλά φοβόμουν να δείξω την ευάλωτη μου πλευρά. Φοβόμουν την απόρριψη των ανθρώπων που θα διαφωνούσαν μαζί μου, το μίσος αυτών για τους οποίους δεν πίστευα τα καλύτερα. Ήθελα να τα έχω καλά με όλους, να έχω όλες τις πόρτες ανοιχτές. 

Έτρεμα με την ιδέα πως θα αποκάλυπτα κάποτε την σκοτεινή πλευρά μου. Προσπαθούσα να κρύψω τις αδυναμίες μου και τις ευαισθησίες μου και ένιωθα απελπισία με την σκέψη πως κανείς δεν θα με γνώριζε ποτέ αληθινά. Το αποτέλεσμα ήταν να βυθίζομαι σε μια ζωή που δεν μου άρεσε. Να γίνομαι σχολαστικός με ένα σωρό μαλακίες όπως τα μαύρα μακαρόνια και τα τυριά χωρίς λιπαρά και τα ρεπς στο γυμναστήριο περιμένοντας, με την καλή διαγωγή μου, να μου δοθεί κάποτε μια θέση στον παράδεισο. 

Εδώ και κάποιο καιρό αποφάσισα να κάνω αυτό που έπρεπε να είχα κάνει από την πρώτη στιγμή.  Να είμαι ο εαυτός μου. Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Το ξέρω πως σε φέρνει σε δύσκολη θέση με κάποιους ανθρώπους. Ίσως να παρεξηγήσουν τις προθέσεις σου και να παρερμηνεύσουν τα λόγια σου όμως δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Λες αντίο και προχωράς παρακάτω. Όσο για το ευάλωτο κομμάτι σου, αυτό για το οποίο ντρέπεσαι και φοβάσαι, είναι ίσως η πιο όμορφη πλευρά του εαυτού σου, αυτό που θα σε φέρει κοντά με άλλους ανθρώπους που έχουν παρόμοιες ευαισθησίες και φόβους με εσένα. Είναι επίσης ο μόνος τρόπος να έχεις ερωτική ζωή. Η ίδια η ερωτική πράξη απαιτεί να είσαι ευάλωτος περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ότι και να κάνεις, όταν είσαι γυμνός, θα είναι πολύ δύσκολο να κρύψεις τον αληθινό σου εαυτό και αν το προσπαθήσεις το πιο πιθανόν είναι να τα κάνεις σκατά και να περάσεις ένα απαίσιο βράδυ.


Είτε σου αρέσει ή όχι καλέ μου φίλε βρίσκεσαι στην ίδια θέση που βρισκόταν κι ο Χακ στο υπέροχο βιβλίο του Μαρκ Τουαίην. Έχεις δύο επιλογές. Να φοβηθείς και να γίνεις σκλάβος των άλλων και των απαιτήσεων που έχουν για σένα ή να προχωρήσεις μπροστά αποδεχόμενος την συνέπεια της επιλογής του να είσαι ο εαυτός σου. Είναι μια δύσκολη απόφαση κι αυτή η απλή φράση αποτυπώνει απόλυτα την σοβαρότητα της. Αν είσαι έτοιμος πες την και ξεκίνα. 

Εντάξει λοιπόν, θα πάω στην κόλαση

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

Κακές Συνήθειες




Η παρακαταθήκη της Βερόνικας


Πριν από μερικά χρόνια είχα μια σχέση με μια κοπέλα την οποία εδώ θα ονομάσω Βερόνικα -μου αρέσει αυτό το όνομα για κάποιο λόγο-. Με την Βερόνικα λοιπόν γνωριστήκαμε την εποχή που εγώ τελείωνα την στρατιωτική μου θητεία και ερωτευτήκαμε σαν τρελοί. Με περίμενε έξω από τα συρματοπλέγματα να μου αγγίξει το χέρι, το έσκαγα το βράδυ για να περάσω δυο τρεις ώρες κοντά της προτού επιστρέψω για την πρωινή αναφορά. Έβαλα βύσμα για να πάρω μετάθεση κοντά στην πόλη παραβαίνοντας τις αρχές μου μονό και μόνο για να μπορώ να την βλέπω καθημερινά. Στον έρωτα και τον πόλεμο όλα επιτρέπονται. 





 "Δεν είσαι κακός Main Menu’ έλεγα στον εαυτό μου ‘είσαι απλά ειλικρινής και η ειλικρίνεια είναι η σπουδαιότερη αρετή. Άλλωστε το να κλαίει μια γυναίκα για σένα είναι φυσιολογικό. Συμβαίνει αυτό στους αληθινούς άνδρες Μ & M."


Όταν απολύθηκα ήθελα να περνώ όλο μου τον χρόνο μαζί της. Ήταν όμορφη, όπως εγώ καταλαβαίνω το όμορφη, δηλαδή μελαχρινή, αδύνατη με μεγάλο πισινό. Ήταν έξυπνη και μοιραζόταν το πάθος μου για την λογοτεχνία. Επιτέλους είχα βρει έναν άνθρωπο να μιλάω μαζί του για τις ιδιοτροπίες του Κάφκα και για τα προβληματικά έργα του Σεξπηρ κι ύστερα να ξαπλώνω γυμνός στο κρεβάτι μαζί της. Το πιο σπουδαίο όμως ήταν πως ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος με ένα πολύ συγκροτημένο σύστημα αξιών που με έκανε να νιώθω ασφάλεια και ηρεμία κοντά της. Προτού συνεχίσω την εξιδανίκευση της Βερόνικας -το συνηθίζω αυτό με τις παλιές μου σχέσεις- να πω πως αυτή την στιγμή η Βερόνικα είναι παντρεμένη και ευτυχισμένη με δυο υπέροχα παιδιά.


Υποθέτω πως ο καθένας θα αναρωτιέται, και πολύ εύλογα, για ποιον μαλακισμένο λόγο δεν έμεινα με την Βερόνικα και δεν έκανα τα πάντα για να μην την χάσω ποτέ από την ζωή μου. Οι ατάκες στους τοίχους του Φέισμπουκ, όπως άλλοτε οι κουτσομπόλες του χωριού, θα μου εξηγήσουν πως ίσως να μην ήταν γραφτό. Οι ψυχολόγοι της παρέας θα βιαστούν να σημειώσουν πως ίσως να μην ήταν το σωστό timing ή πως ίσως να μην είχα φτάσει στο επίπεδο ωριμότητας που θα ήταν απαραίτητο για να απολαύσω μια ολοκληρωμένη σχέση με μια σοβαρή κοπέλα. Από την άλλη εγώ, ύστερα μάλιστα από μια σειρά άλλων αποτυχημένων σχέσεων, έχω αρχίσει να υποψιάζομαι πως το πρόβλημα βρισκόταν κάπου αλλού.

Θυμάμαι τα γεγονότα που οδήγησαν στον χωρισμό. Πρώτα από όλα την έδιωξα από το σπίτι χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Της είπα αρκετά ψέμματα προσπαθώντας να της εξηγήσω. Επίσης αράδιασα ένα σωρό προσβολές και μικρότητες που ήξερα πως θα την πληγώσουν πάρα πολύ βαθιά χωρίς όμως ούτε μια στιγμή να κάνω πίσω. Τις τελευταίες μέρες του χωρισμού ξεπέρασα πραγματικά τον εαυτό μου. Τις μέρες εκείνες η Βερόνικα είχε αναγκαστεί να νοικιάσει ένα άθλιο δωμάτιο σε ένα υπόγειο γιατί δεν είχε πουθενά αλλού να μείνει από τότε που την έδιωξα από το σπίτι. Πήγα και την επισκέφτηκα εκεί. Ύστερα από έναν τσακωμό τον οποίο ξεκίνησα εγώ χωρίς κάποια προφανή αιτία της είπα πως ο λόγος που δεν ήθελα να είμαι μαζί της ήταν πως ήταν υπερβολικά τέλεια κι αυτό δεν ήταν φυσιολογικό. Με κοίταξε με ανοιχτό το στόμα χωρίς να μπορεί να βγάλει άκρη.

Έκλεισα την πόρτα κι έφυγα ενώ εκείνη είχε καταρρεύσει από το κλάμα κι όμως μέσα μου -μιλάω ειλικρινά- για κάποιο λόγο συνέχισα να νιώθω πως έκανα το σωστό και πως κατά βάθος ήμουν ένας καλός άνθρωπος. ‘Δεν είσαι κακός Main Menu’ έλεγα στον εαυτό μου ‘είσαι απλά ειλικρινής και η ειλικρίνεια είναι η σπουδαιότερη αρετή. Άλλωστε το να κλαίει μια γυναίκα για σένα είναι φυσιολογικό. Συμβαίνει αυτό στους αληθινούς άνδρες M & M.’ Κάπου μέσα μου όχι μόνο δεν ένιωθα άσχημα αλλά αντιθέτως ένιωθα και περήφανος.

Ήμουν 31 ετών. Το λέω αυτό σε περίπτωση που κάποιοι νομίζουν πως μιλώ για την εφηβική μου ηλικία. Έκανα κακό σε έναν άνθρωπο που αγαπούσα και σε μεγάλο βαθμό έκανα κακό στον ίδιο τον εαυτό μου. Εκείνα τα γεγονότα εντυπώθηκαν για πάντα στην μνήμη μου γεμίζοντας με με ενοχές και απογοήτευση για τον εαυτό μου. Κι όμως όσο κι αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί είχα συμπεριφερθεί έτσι. Γνωρίζω ανθρώπους στα σαράντα, στα πενήντα, ακόμα και στην τρίτη ηλικία που συμπεριφέρονται σαν μαλάκες, είτε στον εαυτό τους ή στους γύρω τους, κι όμως τους είναι αδύνατο να εξηγήσουν γιατί το κάνουν. Το σίγουρο είναι πως την στιγμή που το κάνουν νιώθουν πως είναι σωστό και σε ένα βαθμό τους προσφέρει ευχαρίστηση ή ακόμα τους κάνει να νιώθουν σπουδαίοι. Είναι οι γνωστές ‘κακές συνήθειες’, σχεδόν αυθόρμητες επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές που βλάπτουν εμάς και τους γύρω μας, συνήθειες απλές όπως το κάπνισμα, ή το αλκοόλ, ή και πιο σύνθετες όπως οι φαρμακερές κουβέντες ή ακόμα και η βία (συναισθηματική ή φυσική) προς τους ανθρώπους που αγαπάμε.



Οι Κακές Συνήθειες


Το πρώτο και μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όσο αφορά τις κακές συνήθειες είναι ότι δεν ξέρουμε ποιες ακριβώς είναι. Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε πως κακές συνήθειες είναι μόνο το κάπνισμα, η κατάχρηση ουσιών ή η καθιστική ζωή. Αν και πρόκειται προφανώς για κακές συνήθειες, με πολύ σοβαρές συνέπειες για την υγεία μας αλλά και για την γενικότερη ποιότητα της ζωής μας, αποτελούν μόνο ένα πολύ μικρό μέρος του συνόλου των ‘επικίνδυνων’ ή ‘αυτοκαταστροφικών’ συμπεριφορών. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.


  • Αναβλητικότητα
  • Βίαιη κι επιθετική συμπεριφορά 
  • Βουλιμία
  • Η εξάρτηση από την μόδα και ο υπερκαταναλωτισμός.
  • Το να έρχεσαι σε σύγκρουση συνεχόμενα χωρίς όφελος ή λόγο με οποιαδήποτε μορφή εξουσίας 
  • Το να δίνεις δώρα ή να κάνεις πράξεις που ο άλλος δεν θα μπορέσει ποτέ να σου ανταποδώσει. Να αυτοθυματοποιείσαι. 
  • Ο παθολογικός τζόγος 
  • Το να πιστεύεις σε ουτοπίες παραμελώντας τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσης 
  • Το να λες επανειλημμένα πράγματα που θα πληγώσουν τους γύρω σου. Να είσαι σκληρός και να μην υπολογίζεις τα συναισθήματα των άλλων.
  • Το να μην ζητάς βοήθεια ακόμα κι όταν την χρειάζεσαι. Ανόητη περηφάνια.
  • Το να εκθέτεις τον εαυτό σου σε κινδύνους χωρίς προφανή λόγο. 
  • Παθολογικός αυνανισμός. 
  • Η εξάρτηση από το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης 
  • Κατάχρηση αλκοόλ 
  • Η αδυναμία και ο φόβος να εκφράσεις τα συναισθήματα σου 
  • Το να παραμένεις σε σχέσεις ή δουλειές που δεν σου αξίζουν ή σου κάνουν κακό 
  • Η συσσώρευση παλιών και άχρηστων πραγμάτων 
  • Η αποχή από κοινωνικές συναναστροφές. 
  • Εργασιομανία 
  • Το να λες συνέχεια ψέμματα 
  • Κλεπτομανία 



"Tο πρώτο και μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όσο αφορά τις κακές συνήθειες είναι ότι δεν ξέρουμε ποιες ακριβώς είναι. Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε πως κακές συνήθειες είναι μόνο το κάπνισμα, η κατάχρηση ουσιών ή η καθιστική ζωή."


Η λίστα είναι πολύ μεγαλύτερη και δεν εξαντλείται. Όσο οι ανθρώπινες κοινωνίες εξελίσσονται και αλλάζουν, έτσι θα διαμορφώνονται και οι αυτοκαταστροφικές μας συμπεριφορές παίρνοντας διαφορετικές μορφές ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες και τα διαθέσιμα μέσα. Ένας απλός ορισμός για την οποιαδήποτε κακή συμπεριφορά είναι ο εξής.



Οποιαδήποτε πράξη γίνεται επανειλημμένα και έχει με μαθηματική ακρίβεια αρνητικές επιπτώσεις για εμάς και αυτούς που νοιαζόμαστε.




Φυσικά τις κακές συνήθειες είναι πιο εύκολα να τις αναγνωρίζεις στους άλλους παρά στον εαυτό σου. Έχω δει ανθρώπους να ωρύονται για την εγκληματική αδιαφορία κάποιων γονιών που καπνίζουν μπροστά στα παιδιά τους και ύστερα να μιλούν για το δικό τους παιδί αποκαλώντας το άχρηστο, δειλό από κούνια και ανίκανο να καταφέρει το οτιδήποτε στην ζωή του. Ένα τσιγάρο έμοιαζε με ευλογία μπροστά σε τόσο συναισθηματικό δηλητήριο.

Για όσους έχουν υπάρξει θύματα οποιασδήποτε τέτοιας τοξικής συμπεριφοράς, είτε πρόκειται για κάπνισμα ή bullying ή οτιδήποτε άλλο, και δυσκολεύονται να καταλάβουν γιατί κάποιος δικός τους άνθρωπος συνέχιζε να συμπεριφέρεται έτσι χωρίς να βλέπει ότι τους πληγώνει ή ότι τους βλάπτει έχω μάλλον καλά νέα. Πρώτα από όλα δεν το έκανε επίτηδες. Δεύτερον κι ακόμα πιο σημαντικό, δεν είχε πλήρη επίγνωση ότι το κάνει. Το ξέρω πως ακούγεται σαν φτηνή δικαιολογία όμως είναι αλήθεια και αν δεν το συνειδητοποιήσουν άμεσα τότε θα χαραμίσουν μια ολόκληρη ζωή να κατηγορούν τους εαυτούς τους. Ακόμα χειρότερα θα επαναλάβουν τις ίδιες συμπεριφορές στα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα, συντηρώντας έτσι έναν άρρωστο κύκλο που ίσως να είχε ξεκινήσει πολλές γενιές πίσω. 



Η Βασίλισσα με τα μαύρα δόντια


Η Ελισάβετ η Πρώτη, της δυναστείας των Τούντορ, γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1533 σε μια από τις πιο ταραχώδεις και ενδιαφέρουσες περιόδους της Ευρωπαϊκής ιστορίας, μια περίοδο οριστικής εξόδου από την μεσαιωνική εποχή που σηματοδοτήθηκε από την άνοδο και εξάπλωση του Προτεσταντισμού, τον θρησκευτικό φανατισμό και τον διωγμό Χριστιανών από Χριστιανούς.


Στα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο του πατέρα της του Ερρίκου του όγδοου ο βρετανικός θρόνος έγινε το σημείο σύγκρουσης και δολοπλοκιών της αγγλικής αριστοκρατίας και των θρησκευτικών τους σκοπιμοτήτων. Αρκετοί από αυτούς τους αριστοκράτες σάπισαν στα μπουντρούμια του πύργου του Λονδίνου και άλλοι θανατώθηκαν με βουλεύματα της μιας νύχτας.




"Το δέρμα της έπρεπε να φαντάζει λευκό και χλωμό όπως ενός νεαρού κοριτσιού. Για να το πετύχουν αυτό το επάλειφαν με ένα μείγμα από καυστικό λευκό μόλυβδο και ξύδι. Ο μόλυβδος κατέστρεφε το δέρμα της κάνοντας το να φαίνεται ακόμα πιο άσχημο ώστε οι στρώσεις με τον καιρό να γίνονται όλο και πιο παχιές και τοξικές."

Η Ελισάβετ έγινε διάδοχος του θρόνου το 1558 στην ηλικία των 25 ετών, βάζοντας οριστικό τέλος στην ‘κρίση’ εξουσίας της χώρας. Η βασιλεία της κράτησε για σαρανταπέντε ολόκληρα χρόνια, στην διάρκεια των οποίων κατάφερε να αποκρούσει την Ισπανική εισβολή, να απαλύνει τις θρησκευτικές συγκρούσεις και να φέρει τουλάχιστον για το περισσότερο διάστημα οικονομική ευημερία και πολιτική σταθερότητα. Ακόμα, στα χρόνια της ηγεμονίας της άνθισαν οι τέχνες με αποκορύφωμα το αγγλικό αναγεννησιακό θέατρο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του οποίου είναι ο Ουίλιαμ Σεξπηρ. (Που είσαι Βερόνικα να στα πω).

Τα πρώτα χρόνια της Βασιλείας της Ελισάβετ, οι σύμβουλοι της και το βρετανικό κοινοβούλιο θεώρησαν πρέπον και απαραίτητο να παντρευτεί. Σύμφωνα με την ιδεολογία της εποχής, οι γυναίκες ήταν πιο διψασμένες για σεξ και μια βασίλισσα χωρίς σύζυγο θα ήταν εκτεθειμένη στις ασυγκράτητες ορέξεις της. Η Ελισάβετ σε έναν εμβληματικό -και ακόμα και μέχρι τώρα- αξιοθαύμαστο λόγο της μπροστά στους κοινοβουλευτικούς άντρες υπερασπίζεται την αυτονομία της και το δικαίωμα της να μάχεται για τον λαό της χωρίς κανένα πάνω από το κεφάλι της.

Οι κοινοβουλευτικοί άντρες πείθονται κι από τότε ξεκινάει η περιβόητη αγιοποίηση της ως η Παρθένος Βασίλισσα. Η Βασίλισσα θα παρέμενε για πάντα νέα, για πάντα όμορφη και για πάντα αμόλυντη. Με κάθε κόστος. Η καημένη Ελισάβετ, παρότι απίστευτα οξυδερκής και ιδιοφυής δεν είχε φανταστεί τις προεκτάσεις που θα είχε η απόφαση της. Το κρεβάτι της, ακόμα και τα εσώρουχα της έγιναν αντικείμενα κατασκοπείας. Οι πολιτικοί της εχθροί έψαχναν την παραμικρή αφορμή για να την στείλουν στα μπουντρούμια με την κατηγορία της πορνείας ή της άνομης συνουσίας.

Με την πάροδο των ετών προκειμένου να συντηρηθεί η εικόνα της Παρθένου και πάντα νέας βασίλισσας οι ακόλουθοι της χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο ώστε να κρυφτούν οι ρυτίδες και η χαλάρωση του δέρματος. Το δέρμα της έπρεπε να φαντάζει λευκό και χλωμό όπως ενός νεαρού κοριτσιού. Για να το πετύχουν αυτό το επάλειφαν με ένα μείγμα από καυστικό λευκό μόλυβδο και ξύδι. Ο μόλυβδος κατέστρεφε το δέρμα της κάνοντας το να φαίνεται ακόμα πιο άσχημο ώστε οι στρώσεις με τον καιρό να γίνονται όλο και πιο παχιές και τοξικές.

Με τον κίνδυνο κάθε σαρκικής ηδονής να την οδηγήσει στην κρεμάλα η Βασίλισσα φαίνεται να βρήκε καταφύγιο στο εξεζητημένο φαγητό και ιδιαίτερα στα γλυκά. Η ζάχαρη, ένα ακριβό έδεσμα που μόνο οι αριστοκράτες είχαν την οικονομική δυνατότητα να απολαύσουν, γίνεται ο αγαπημένος της σύντροφος. Καταναλώνει δεκάδες παρασκευές με ζάχαρη καθημερινά με αποτέλεσμα να υποφέρει μονίμως από πονόδοντο. Σαν να μην έφτανε αυτό οι ψευτογιατροί της εποχής θεωρούν πως η ζάχαρη έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Προτείνουν να αλείφει τα δόντια της με ζαχαρόπαστα προκειμένου να απαλύνει τον πόνο. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από σάπια, μαύρα δόντια που προκαλούν εντύπωση στους ξένους επισκέπτες της αυλής. 'Τα χείλη της είναι ζαρωμένα και τα δόντια της κατάμαυρα' έγραψε ένας Γερμανός ταξιδιώτης στην Βρετανική βασιλική αυλή.

Η για πάντα νέα, για πάντα όμορφη Βασίλισσα με μια πιο προσεχτική εξέταση ήταν ένα αληθινό φρικιό.




Το Τέρας κάτω από την Μάσκα


Με κάποιο τρόπο όλοι εμείς που είμαστε δέσμιοι των κακών συνηθειών μας κουβαλάμε μέσα μας ένα τρένο από ηλίθιους συμβούλους όπως η Βασίλισσα Ελισάβετ. Είναι συμπεριφορές και μοντέλα που έχουμε αφομοιώσει στην παιδική μας ηλικία και είναι τόσο βαθιά χαραγμένες στο υποσυνείδητο μας, τόσο ενσωματωμένες στις αυθόρμητες μας αντιδράσεις ώστε είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις ξεφορτωθούμε. Παράδειγμα.


Ο παππούς μου κάπνιζε όποτε καβγάδιζε με την γιαγιά μου για να ηρεμήσει. Το κάπνισμα είναι μια πράξη ανδρισμού και αυτονομίας. Όταν καπνίζω νιώθω το ίδιο άνδρας. (κάπνισμα)



Άλλο παράδειγμα.


Η μητέρα μου έλεγε απαίσια πράγματα για τον πατέρα μου όποτε θύμωνε μαζί του. Εκείνος έκανε πως δεν καταλαβαίνει. Ύστερα την αγαπούσε πιο πολύ. Όποιον αγαπώ θα τον πληγώνω για να με αγαπάει πιο πολύ. (συναισθηματική, λεκτική βία)


Άλλο παράδειγμα.

Ο πατέρας μου μου έλεγε πως είμαι άχρηστος και πως δεν θα καταφέρω τίποτα στην ζωή μου. Εγώ πείσμωνα και προσπαθούσα πιο πολύ. Με πλήγωνε αλλά ότι έχω καταφέρει το οφείλω σε αυτόν. Θα το κάνω κι εγώ στα παιδιά μου. (αδιαφορία για τα συναισθήματα του άλλου)


Κάθε κακή συνήθεια είναι όπως εκείνος ο λευκός μόλυβδος πάνω στο δέρμα της βασίλισσας. Όπως η πάστα από ζάχαρη στα δόντια της που υποτίθεται θα απάλυνε τον πόνο. Μια ηλίθια προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα με το πιο επικίνδυνο και ακατάλληλο φάρμακο. Κι όμως το κάνουμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε γιατί απλά ο εγκέφαλος μας έχει προσαρμοστεί από τα πρώτα χρόνια μας να λειτουργεί και να αντιδράει έτσι.




"Ούτε στιγμή δεν μου είχε περάσει από το μυαλό πως ο μόνος λόγος που έκλαιγε, τόσο πολύ, ήταν απλά ο φόβος της για το τέρας που είχε δει από τόσο κοντά."

Ένας άλλος λόγος που νομίζω πως η περίπτωση της Βασίλισσας Ελισάβετ μπορεί να ρίξει φως στον μηχανισμό των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών είναι επειδή κάθε κακή συνήθεια κρύβει από πίσω της και μια θλιβερή διαπίστωση. Όπως η Βασίλισσα Ελισάβετ ήταν παγιδευμένη στον αυτοκρατορικό της ρόλο και δεν μπορούσε να είναι ελεύθερη, δεν μπορούσε να επιλέξει τους εραστές της και να ζήσει στιγμές ευτυχίας έτσι κι εμείς είμαστε παγιδευμένοι σε μια θλιβερή διαπίστωση για τον εαυτό μας που μας κρατάει αιχμάλωτους και μας εμποδίζει από το να ζήσουμε όπως πραγματικά θέλουμε. Παράδειγμα.

Εγώ ποτέ δεν θα κάνω κάτι σημαντικό στην ζωή μου. Είμαι ανίκανος να τα καταφέρω. Επομένως μπορώ να αφήσω εκείνο το άρθρο που ήθελα να γράψω για αργότερα και να παίξω Candy Crush ή να αυνανιστώ με κάποιο βίντεο στο Youporn. (αναβλητικότητα)


Άλλο παράδειγμα.

Ο κόσμος είναι τρελοκομείο. Ο κόσμος είναι μια μεγάλη ζούγκλα. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγω ποτέ ζωντανός. Θα πρέπει να είμαι συνέχεια σε επιφυλακή. Θα πρέπει να φυλάγομαι από όλους. (ντροπή, έλλειψη κοινωνικότητας).



Κάθε αυτοκαταστροφικός άνθρωπος κουβαλά μέσα του ένα τρομερό ενδεχόμενο που του δημιουργεί πανικό, όπως τα σκοτεινά μπουντρούμια του πύργου του Λονδίνου και η κρεμάλα για τους Άγγλους ευγενείς. Μέσα μας κρύβουμε, μια οριστική τιμωρία για τον εαυτό μας, ένα βούλευμα χωρίς λογική ... δεν θα αγαπηθείς ποτέ, δεν θα τα καταφέρεις ποτέ, δεν θα ευτυχίσεις ποτέ ... που μας οδηγεί να κάνουμε παράλογα πράγματα για να αντέξουμε στην καθημερινότητα μας.

Όμως το πιο σημαντικό και το πιο γλαφυρό σημείο της ιστορίας είναι η ίδια η εικόνα της Βασίλισσας Ελισάβετ. Η απαράμιλλη ομορφιά της και η χάρη της. Η γοητεία που είχε η ιδέα της αιώνιας εφηβείας της και αγνότητας. Κι όμως για όσους την γνώριζαν από κοντά, όπως ο Γερμανός ταξιδιώτης, δεν απείχε και πολύ από ένα αληθινό τέρας με τα μαύρα δόντια της και το σκαμμένο δέρμα...

Θυμάμαι εκείνη την μέρα που άφησα την Βερόνικα να κλαίει σε εκείνο το στενό υπόγειο. Βγήκα στον δροσερό αέρα σχεδόν αναγεννημένος, νιώθοντας ένας αληθινός άντρας.
Σκεφτόμουν πόσο σπουδαίος ήμουν που μια γυναίκα έκλαιγε για μένα επειδή την άφηνα οριστικά. Πόσο ζωντανός και δυνατός. Ούτε στιγμή δεν μου περνούσε από το μυαλό πως ο λόγος που εκείνη έκλαιγε, τόσο πολύ, δεν ήταν η μοναξιά της ή η ερωτική απογοήτευση, παρά μόνο ο καθαρός της φόβος για το απαίσιο τέρας που είχε δει από τόσο κοντά.



Για όσους ψάχνουν έναν πρακτικό οδηγό για το πως να απαλλαγούν από τις κακές τους συνήθειες μπορούν να κατεβάσουν το βιβλίο του Μαρκ Μανσον - Συνήθειες. Είναι μόνο δεκαπέντε σελίδες. Αποτρέπει την υπερανάλυση και σε βάζει σε μια πρακτική σειρά για να ανταλλάξεις τις παλιές κακές σου συνήθειες με καλύτερες καινούριες. https://markmanson.net/habits.

Για όσους ψάχνουν για κάτι πιο θεωρητικό με τις πιο σύγχρονες απόψεις της ψυχοθεραπείας προτείνω το βιβλίο του Richard O' Connor πάνω στο θέμα. Rewire your brain.

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Ο θάνατος μιας γενιάς


Ασέβεια προς τον νεκρό


Το περσινό καλοκαίρι ‘έφυγε’ ένας φίλος. Ήταν, για μένα τουλάχιστον, ένα απροσδόκητο γεγονός. Δούλευε στο αγαπημένο μου μπαρ και υπήρχε οικογενειακή φιλία μεταξύ μας. Μια μέρα πριν από τον θάνατο του καθόμουν απέναντι του και του μιλούσα. Μιλούσαμε για τις μουσικές που μας αρέσουν, για τα βιβλία που διαβάσαμε ή θα θέλαμε να διαβάσουμε στο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον συμπαθούσα τον νεκρό. Δεν ξέρω πως να το πω πιο απλά αλλά εκτός από τα κοινά μας γούστα σε κάποια πράγματα και μια οικειότητα που ένιωθα μαζί του, έβρισκα τον τρόπο σκέψης του λανθασμένο και κάπως ενοχλητικό. Μια νύχτα συνέβη όμως κάτι που με έκανε να τον αντιπαθήσω ακόμα περισσότερο. 

 Ο συγχωρεμένος στεκόταν πίσω από το μπαρ. ‘Το είδες αυτό;’ του λέω. ‘Πρώτη φορά έχω τόσο θάρρος.’ ‘Τι να δω’ μου απαντάει, ‘δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Γίνεσαι ρεζίλι.’ ‘Μα γιατί δεν είπα ούτε έκανα κάτι κακό.’

Έτυχε εκείνη την νύχτα να βρίσκομαι στο μπαρ με δυο φίλους. Ύστερα από δυο τρία ποτά αρχίζω να παρατηρώ μια κοπέλα απέναντι μου. Φορούσε ένα παράξενο εμπριμέ φόρεμα και είχε σχιστά ματιά. Σε κανονικές συνθήκες θα περίμενα η βραδιά να περάσει χωρίς να κάνω τίποτα. Όμως για κάποιο λόγο είμαι στα κέφια μου, έχω θάρρος. Σηκώνομαι λοιπόν, πάω και της μιλάω. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς της λέω. Μάλλον έκανα κάποια γελοία μαντεψιά για την καταγωγή της η οποία ήμουν βέβαιος πως ήταν ασιατική, όμως γελάμε και οι δύο δυνατά. Το μαγαζί δεν έχει πολύ κόσμο, η μουσική είναι χαμηλά και η κάπως αδέξια προσπάθεια μου να προσεγγίσω μια άγνωστη γίνεται θέμα. Φυσικά στο τέλος φεύγει, δεν έχω καταφέρει τίποτα παραπάνω από το να μου χαμογελάσει και να μοιραστεί μαζί μου την αληθινή της καταγωγή η οποία ήταν κάπου σε ένα χωριό της Πελοπονήσου. Έτσι κι αλλιώς νιώθω καλά, μάλλον καλύτερα, πολύ καλύτερα από πριν για το θάρρος μου και την ειλικρίνεια μου. Ο συγχωρεμένος στεκόταν πίσω από το μπαρ. ‘Το είδες αυτό;’ του λέω. ‘Πρώτη φορά έχω τόσο θάρρος.’ ‘Τι να δω’ μου απαντάει, ‘δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Γίνεσαι ρεζίλι.’ ‘Μα γιατί δεν είπα ούτε έκανα κάτι κακό.’ ‘Ναι αλλά ξεφτιλίστηκες.’

Ε λοιπόν φίλε είχες άδικο. Δεν στο είπα τότε, απλά σου χαμογέλασα και γύρισα να φύγω. Σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερο να μην συγκρουστώ μαζί σου και τώρα 
πια είναι πολύ αργά. Θα το πω όμως για μένα, για τους υπόλοιπους που είναι ακόμα εδώ. Προτού όμως σου πω πόσο άδικο είχες και πόσο μαλάκας ήσουν θέλω να εξηγήσω μερικά πράγματα.



Οι ‘Προικισμένοι’


Είμαστε μια γενιά ανθρώπων, όλοι οι γεννημένοι από το 1970 και μετά, οι οποίοι μάλλον σταθήκαμε τυχεροί στο ότι μεγαλώσαμε σε μια σχετικά άνετη οικονομική περίοδο και ζήσαμε από πρώτο χέρι την επανάσταση των ηλεκτρονικών μέσων. Εγώ προσωπικά μπορώ να αφηγηθώ την παιδική ηλικία μου  με ορόσημο την έλευση συγκεκριμένων ηλεκτρονικών συσκευών. Από το VCR, τους πρώτους προσωπικούς υπολογιστές, τον ερχομό του CD κάθε μου βήμα, κάθε μου επαφή με τον κόσμο είχε να κάνει με την εξοικείωση και τον θαυμασμό μου για μια τέτοια συσκευή. 




''Εκφράσεις όπως ‘είναι απίστευτος’, ‘το παιδί είναι ιδιοφυΐα’ ‘μπροστά του νιώθω ηλίθιος’ δίνουν και παίρνουν γύρω από τα εκστασιασμένα παιδιά τα οποία νιώθουν πως έχουν ήδη συγκλονίσει τον κόσμο κάνοντας κάτι τόσο φαινομενικά ανόητο.''


Όπως είναι φυσικό ένα παιδί εξοικειώνεται πολύ γρήγορα με ένα κωδικοποιημένο σύστημα εντολών όπως είναι αυτό που απαιτεί μια ηλεκτρονική συσκευή για να την χειριστείς. Στα μάτια των γονιών του όλο αυτό φαντάζει αληθινό θαύμα όμως δεν είναι και τόσο συνταρακτικό αν σκεφτεί κανείς πως ένα παιδί μπορεί να αποκωδικοποίησει και να χρησιμοποιήσει μέχρι και τέσσερις μητρικές γλώσσες χωρίς να μπερδευτεί. Ακόμα και τώρα οι γονείς στέκονται με το στόμα ανοιχτό πάνω από τους πιτσιρικάδες τους όταν κατεβάζουν παιχνίδια στο κινητό ή ψάχνουν βίντεο στο youtube πολλές φορές στα αγγλικά χωρίς να έχουν πάει ακόμα σχολείο. Εκφράσεις όπως ‘είναι απίστευτος’, ‘το παιδί είναι ιδιοφυΐα’ ‘μπροστά του νιώθω ηλίθιος’ δίνουν και παίρνουν γύρω από τα εκστασιασμένα παιδιά τα οποία νιώθουν πως έχουν ήδη συγκλονίσει τον κόσμο κάνοντας κάτι τόσο φαινομενικά ανόητο. Θυμάμαι τον θείο μου να απορεί με δέος βλέποντας με να παίζω καράτε στο κομπιούτερ. Με ρωτούσε ξανά και ξανά ‘τώρα δηλαδή αυτούς τους κουνάς εσύ;’. Θυμάμαι τον πατέρα μου να βάζει τις βιντεοκασσέτες ανάποδα στην υποδοχή. Να ιδρώνει διαβάζοντας οδηγίες για το ποιο κουμπί να πατήσει για να μαγνητοσκοπήσει μια εκπομπή κι ύστερα να παραδίνεται και να με παρακαλάει να το κάνω εγώ.

Οι γονείς μας δεν ήταν ηλίθιοι. Και είναι πολύ πιθανόν πως ούτε εμείς ήμασταν ιδιοφυΐες. Ήμασταν απλά εξοικειωμένοι με μία γλώσσα που ήταν άγνωστη σε αυτούς. Όμως εκτός κι αν το παιδί είναι πράγματι ιδιοφυΐα κι έχει καταφέρει μέχρι τα 12 του να διαβάσει και να καταλάβει αρκετά βιβλία γλωσσολογίας, ψυχολογίας και κοινωνιολογίας τότε το πιο πιθανόν είναι να μην μπορέσει να εξηγήσει τον απίστευτο θαυμασμό των γονιών του για τις ικανότητες του. Το πιο πιθανόν είναι να πιστέψει πως όντως είναι ξεχωριστό. Πως στα αλήθεια έχει μια απίστευτη ευκολία στο να κάνει πράγματα τα οποία στους γύρω του φαίνονται τόσο πολύπλοκα. Και ίσως να είναι κι έτσι. Η ικανότητα σου σαν παιδί να χρησιμοποιείς κωδικοποιημένα συστήματα εντολών είναι αξιοθαύμαστη! Μόνο που δεν είναι μοναδική, την έχουν όλα σχεδόν τα μέλη της τάξης των Homo Sapiens. Είναι ότι πιο συνηθισμένο στον κόσμο. Όμως το κακό έχει γίνει. Λίγο έως πολύ έχεις πιστέψει πως είσαι ξεχωριστός και πως αξίζεις τον θαυμασμό των γύρω σου επειδή καταφέρνεις το προφανές. Άλλωστε μεγαλώνοντας ακούς να το επαναλαμβάνουν παντού. Από την τηλεόραση και τις ταινίες μέχρι στο τοίχο σου στο Facebook. Πως είσαι ξεχωριστός ... προικισμένος και μάλιστα χωρίς καθόλου κόπο.




Η Κηδεία ενός Ξεχωριστού Ανθρώπου


Η μέρα της κηδείας ήταν αφόρητα ζεστή με πολύ υγρασία. Φτάσαμε στο νεκροταφείο με την αδερφή μου και μια φίλη της οι οποίες και οι δύο ήταν συμμαθήτριες του νεκρού. Ο ναός ήταν ασφυχτικά γεμάτος με κόσμο και αρκούσε να ρίξεις μια ματιά από τα σκαλιά της εισόδου για να νιώσεις την απελπισία των γονιών και των στενών συγγενών. Σκυμμένα κεφάλια, μάτια πρησμένα από το κλάμα, ούτε ένας λυγμός, ούτε ένα ξέσπασμα. Έμοιαζε να μην υπάρχει τρόπος να εκτονωθεί το μέγεθος της θλίψης τους. Έξω από το ναό οι στενοί φίλοι του είχαν καταρρεύσει μπροστά από ένα πλήθος γνωστών και θαμώνων των μπαρ στα οποία ο νεκρός δούλευε ως DJ.



''Αν υπήρχε Θεός σίγουρα έτσι θα ήθελε να αποχαιρετιστεί ένας ξεχωριστός άνθρωπος όπως ο φίλος μας. Με την αγαπημένη του ανατρεπτική μουσική να ξεφωνίζει μέσα από τα σύννεφα. Όπως στις ταινίες, όπως στις διαφημίσεις για ουίσκυ.''


Όλοι τους άνθρωποι της γενιάς μας ανάμεσα στα 30 και στα 45. Άνθρωποι νέοι, όμορφοι, με όλη την ζωή μπροστά τους. Άκουγα τις ψαλμωδίες κι έτριβα νευρικά τα ιδρωμένα χέρια μου στο παντελόνι. Δεν άντεχα την ζέστη, δεν άντεχα τα ρούχα μου, δεν άντεχα να καταλάβω τι ακριβώς είχε συμβεί. Ξαφνικά σαν από το πουθενά άρχισε να παίζει το τραγούδι των Rolling Stones It’s only Rock and Roll But I Like It. Η πρώτη σκέψη ήταν πως ήταν απλά ο ήχος κλήσης ενός κινητού. Άλλωστε ήταν η αγαπημένη μας μουσική, η μουσική η οποία έπαιζε στα μπαρ και όλοι λατρεύαμε. Ήταν λογικό. Το τραγούδι όμως σταμάτησε απότομα κι ύστερα ξεκίνησε να παίζει ένα τραγούδι των Placebo κι έπειτα ένα τραγούδι των Waterboys. Κάποιος το έκανε επίτηδες δεν υπήρχε αμφιβολία. Αρκετοί γύρισαν προς το μέρος μου και τους κοίταξα με απορία. Για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό πως ίσως να ήταν κάτι μεταφυσικό. Αν υπήρχε Θεός σίγουρα έτσι θα ήθελε να αποχαιρετιστεί ένας ξεχωριστός άνθρωπος όπως ο φίλος μας. Με την αγαπημένη του ανατρεπτική μουσική να ξεφωνίζει μέσα από τα σύννεφα. Όπως στις ταινίες, όπως στις διαφημίσεις για ουίσκυ.

Βαδίζοντας αργά με το πλήθος προς το σημείο ταφής έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη. Η εφαρμογή που παίζει μουσική είχε ανοίξει κατά λάθος. Κοίταξα γεμάτος ενοχές γύρω μου όμως κανείς δεν μου έδινε σημασία. Συνέχισαν να βαδίζουν αργά, μέσα στα ξεχωριστά τους ρούχα, τα ξεχωριστά τους αθλητικά παπούτσια και τα ξεχωριστά τους γυαλιά ηλίου. Αυτό που μας ένωνε αν όχι όλους, τουλάχιστον τους περισσότερους με τον νεκρό ήταν η ιδιαιτερότητα μας. Όλοι ακούγαμε μουσική που μόνο εμείς μπορούσαμε να καταλάβουμε, όλοι διαβάζαμε βιβλία που μόνο εμείς είχαμε ανακαλύψει, όλοι είχαμε τον δικό μας ξεχωριστό τρόπο να ντυνόμαστε. Οι απόψεις μας ήταν εναλλακτικές, τα συναισθήματα μας βαθειά και πολύπλοκα και δεν μπορούσαν να εξηγηθούν με απλό τρόπο. Όσο κι αν ακούγεται τραβηγμένο ήταν μια πομπή ‘προικισμένων’, ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της γενιάς μας, που σε λίγο θα σκέπαζε με χώμα έναν από εμάς. Αν είχε κάποια σημασία το γεγονός του θανάτου ήταν πως αποτελούσε κι αυτό ακόμα ένα στίγμα της ιδιαιτερότητας μας, ακόμα μια αφορμή για να εκφράσουμε το πόσο ξεχωριστοί ήμασταν.

Λίγες ώρες μετά την κηδεία καθισμένος στον καναπέ του σπιτιού μου ξέσπασα σε κλάματα. Ένιωσα έναν αβάσταχτο πόνο που μου έκοψε την ανάσα. Έκλαιγα δυνατά για ώρα χωρίς να μπορώ να σταματήσω. Πρώτη φορά συνειδητοποιούσα πως το γεγονός πως ήμουν ζωντανός ήταν απλά θέμα στατιστικής. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο ξεχωριστό με την πάρτη μου. Όλα όσα ανέβαλλα, όλα όσα φοβόμουν να κάνω, όλα όσα αγαπούσα και δεν φρόντιζα να τα ζήσω θα μπορούσαν, αν βρισκόμουν στην θέση του νεκρού φίλου μου, να είχαν τελειώσει μια και καλή σήμερα. Για εκείνον η ευκαιρία είχε χαθεί οριστικά. Ήταν τόσο απλό. Θυμήθηκα την τελευταία φορά που τον είχα συναντήσει, το τελευταίο βλέμμα του ... ένα βλέμμα που θα με στοιχειώνει για πάντα και θα μου θυμίζει πόσο απελπιστικά συνηθισμένος είμαι. 



Ένας Άλλος Κόσμος είναι Εφικτός


Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ με την προσδοκία να γίνει ένα ημερολόγιο αποτυχίας. Όπως λέω και στην περιγραφή έχω αποτύχει χιλιάδες φορές σε πάρα πολλά πράγματα από τα πιο ασήμαντα μέχρι και σε πράγματα που καθόρισαν την ζωή μου οπότε νιώθω πως έχω κάτι να συνεισφέρω στο θέμα. Έχω σκοπό να μιλήσω για τις επαγγελματικές μου αποτυχίες, τις σεξουαλικές και ερωτικές μου αποτυχίες, ακόμα και τις πιο καθημερινές μου αποτυχίες στα πιο κοινότυπα πράγματα με απόλυτη ειλικρίνεια. Όσοι αυτή την στιγμή κρυφογελάτε πίσω από τις οθόνες σας και νιώθετε πως εκτίθεμαι ανεπανόρθωτα σκεφτείτε καλύτερα τον λόγο που νιώθετε έτσι και ίσως αυτό να σας βοηθήσει να καταλάβετε καλύτερα τους εαυτούς σας. Όσοι πάλι πιστεύετε πως διαβάζοντας έχετε να κερδίσετε κάτι καλωσήρθατε.


''Δεν είναι Γιάννης. Είναι Γιάνης. Όπως όλοι μας είναι τόσο ‘ξεχωριστός’ ώστε δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα παραπάνω από το να λάμψει με την παρουσία του μέσα στις αίθουσες των Βρυξελλών προκειμένου να χαράξει ένα καινούριο δρόμο για όλη την ανθρωπότητα.''

Ένα πράγμα που έχω μάθει αποτυγχάνοντας είναι πως θα πρέπει να χαραμίσεις πάρα πολύ χρόνο από την ζωή σου και να καταβάλλεις πάρα πολύ προσπάθεια για να μην αποτύχεις σε τίποτα. Όσο κι αν προσπαθείς, όσο κι αν προσέχεις ακόμα κι αν κλειστείς μέσα σε ένα δωμάτιο για το υπόλοιπο της ζωής σου με κάποιο τρόπο θα έχεις αποτύχει. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να μην αποτύχεις. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Πάρτο απόφαση.

Κάτι άλλο που κατάλαβα είναι πως αν δεν επιλέξεις εσύ την αποτυχία τότε θα επιλέξει εκείνη εσένα. Αν φοβηθείς ας πούμε να μιλήσεις σε μια κοπέλα που σου αρέσει και προτιμήσεις να πλησιάσεις κάποια που δεν σου αρέσει γιατί δεν θα σου στοιχίσει και τόσο οι πιθανότητες αποτυχίας είναι οι ίδιες, αν όχι περισσότερες. Ακόμα και σε περίπτωση που τα καταφέρεις και την ρίξεις, θα νιώθεις πως δεν κατάφερες και τίποτα σπουδαίο και θα το χρεωθείς και πάλι ως αποτυχία. Είναι καλύτερο να επιλέγεις εσύ τα πράγματα στα οποία αποτυγχάνεις παρά να αφήνεις να οδηγείσαι σε τυχαίες ή αδιάφορες επιλογές. Το ψυχολογικό βάρος μιας αποτυχημένης συνειδητής επιλογής είναι βέβαια πιο μεγάλο όμως έχεις περισσότερα να μάθεις και σίγουρα ακολουθείς ένα δρόμο τον οποίο έχεις επιλέξει και επομένως θα έχεις περισσότερο κουράγιο και όρεξη να κάνεις κάτι αξιόλογο.

Το τρίτο και το πιο σημαντικό είναι πως η αποτυχία δεν έχει και τόση σημασία. Ειλικρινά. Συμβαίνει, έχει ένα συγκεκριμένο αντίκτυπο στην διάθεση σου, ίσως να σε ντροπιάζει στον περίγυρο σου όμως αργά ή γρήγορα θα ξεχαστεί. Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι το πως ερμηνεύεις αυτή την αποτυχία και τι μαθαίνεις από αυτή. Και μια που είμαστε στο θέμα των αποτυχιών και της ερμηνείας τους ας θυμηθούμε λίγο το φοβερό δημοψήφισμα του 2015.

Είχαν περάσει έξι μήνες από τότε που ο Τσίπρας και το επιτελείο του ανέλαβαν την εξουσία με στόχο να αλλάξουν την Ευρώπη και κατ’ επέκταση τον κόσμο. Η κυβέρνηση του Σύριζα είναι μια κυβέρνηση που στηρίχτηκε κατά κύριο λόγο από την νεολαία και εξέφραζε σε μεγάλο βαθμό την νοοτροπία και τις προσδοκίες της. Δεν είναι τυχαίο που τα πιο μετριοπαθή και ηλικιακά μεγαλύτερα στελέχη παραγκωνίστηκαν εξ’ αρχής. Στο υπουργείο οικονομικών βρίσκεται ένας άνθρωπος πολύ ‘ξεχωριστός’, τόσο διαφορετικός ώστε δεν ανέχεται να γράφεται το κοινότυπο όνομα του με τον ίδιο τρόπο που γράφεται για τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν είναι Γιάννης. Είναι Γιάνης. Όπως όλοι μας, είναι τόσο ‘ξεχωριστός’ ώστε δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα παραπάνω από το να λάμψει με την παρουσία του μέσα στις αίθουσες των Βρυξελών προκειμένου να χαράξει ένα καινούριο δρόμο για όλη την ανθρωπότητα. Τον δοξάζουμε σαν ήρωα και γιατί όχι, άλλωστε είναι όπως εμείς και τα πάει περίφημα.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Η κυβέρνηση Σύριζα και μαζί της σχεδόν όλος ο ελληνικός λαός έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα. Η Ευρώπη κλείνει τις κάνουλες και ο Τσίπρας παίζει το τελευταίο χαρτί του, τον περίφημο ‘εκβιασμό’ με δημοψήφισμα. Ο λαός ακολουθεί με θάρρος, λέει το μεγάλο όχι όμως η πραγματικότητα παραμένει ασυγχώρητα δυσάρεστη και εφιαλτική. Ο Βαρουφάκης πάει στην Αίγινα για μπάνιο και ο Τσίπρας κάνει την περίφημη αιματηρή διαπραγμάτευση φορώντας ακόμα το στενό κοστούμι του χωρίς γραβάτα, χαμογελώντας στραβά και έχοντας έρπη στα χείλη. Πολλοί λένε πως είναι υπό την επήρεια βαρβιτουρικών.



Τι Φοβάσαι;


Ως άνθρωπος που έχει βιώσει πολλές αποτυχίες έζησα αυτά τα γεγονότα σαν ένα θεατρικό δρώμενο εν εξελίξει. Ήμουν σίγουρος για το που θα κατέληγαν τα πράγματα από την πρώτη στιγμή. Όπως είπα το πιο σημαντικό με κάθε αποτυχία είναι το πως την ερμηνεύεις και τι μαθαίνεις από αυτήν. Και βέβαια ούτε σε αυτό οι ήρωες του δράματος κατάφεραν να με εκπλήξουν. Ακολούθησαν εκείνο το παλιό ρητό που λέει πως όταν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί σου τότε είναι δικό της πρόβλημα. Ο Τσίπρας τα έριξε στους ανάλγητους γραφειοκράτες της Ευρώπης -άραγε δεν γνώριζε πως είναι ανάλγητοι από πριν;- και στους εσωτερικούς αντιπάλους του που ήθελαν να τον κατασπαράξουν -ο ίδιος δεν τους είχε επιλέξει, δεν ήξερε ποια είναι η Κωνστανοπούλου και ποιος είναι ο Βαρουφάκης;-. Ο Βαρουφάκης συνέχισε να είναι ξεχωριστός και να δίνει διαλέξεις για το πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν ένας υπουργός οικονομικών εφάρμοζε τις θεωρίες του. Το ότι ο ίδιος ήταν υπουργός οικονομικών μόνο λίγους μήνες πριν έμοιαζε να μην έχει καμία σημασία...


''Υποθέτω πως κάπου βαθιά μέσα μου γνώριζα την απάντηση αλλά ήταν δύσκολο να την παραδεχθώ. Γιατί αν το έκανα θα έπρεπε να αναλάβω τις ευθύνες μου . Να κάνω κάτι πολύ συγκεκριμμένο για να αλλάξω.''


Τις μέρες του δημοψηφίσματος έγραψα ένα κείμενο στο Facebook στο οποίο ζητούσα από τον Τσίπρα να κάνει πίσω και να συμμορφωθεί. Πολλοί μου είπαν μπράβο για αυτό. Άλλοι πάλι δυσαρεστήθηκαν. Προτού βιαστείτε να με συγχαρείτε για την διαύγεια της πολιτικής μου σκέψης θέλω να ομολογήσω πως το κείμενο εκείνο δεν είχε καμία σχέση με τον Τσίπρα και καμία σχέση με την πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Είμαι άσχετος από πολιτική και ακόμα περισσότερο από οικονομία. Το κείμενο εκείνο δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια συναισθηματική αντίδραση. Το μόνο που έκανα ήταν να εκφράσω τον φόβο μου και τον φθόνο μου απέναντι σε έναν ολόκληρο λαό που είχε το θάρρος να κάνει μια επιλογή της οποίας οι συνέπειες ήταν άγνωστες. Πνιγμένος στις προσωπικές μου ανασφάλειες δεν άντεχα να βλέπω ανθρώπους να τολμούν έστω κι αν υπήρχε η δυνατότητα να αποτύχουν. Ένας φίλος μου μου έκανε την εξής ερώτηση κάτω από το ποστ: ‘τι φοβάσαι;’. Η ερώτηση του ήταν τόσο απλή και συγκεκριμένη που με παρέλυσε. Ο φίλος μου είναι ένας εξαιρετικός μουσικός κι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος.  Διάβασε πίσω από τις λέξεις, μυρίστηκε τις προθέσεις μου μέσα στο ύφος του κειμένου. Και είχε απόλυτο δίκιο. ‘Τι φοβάσαι;’ Δεν με ρώτησε τι πιστεύω ή γιατί το πιστεύω. Ως γνωστόν ένας συμπλεγματικός άνθρωπος, ένας φοβισμένος άνθρωπος έχει τον τρόπο να θεωρητικοποιεί τις ανασφάλειες του και να τις επιστρέφει με έμμεσο τρόπο στους άλλους. Όμως αντιμέτωπος με ένα τόσο καθαρό ερώτημα, δεν είχα τίποτα να πω. Δεν είχα ιδέα τι να απαντήσω.

Υποθέτω πως κάπου βαθιά μέσα μου γνώριζα την απάντηση αλλά ήταν δύσκολο να την παραδεχθώ. Γιατί αν το έκανα θα έπρεπε να αναλάβω τις ευθύνες μου . Να κάνω κάτι πολύ συγκεκριμμένο για να αλλάξω. Τώρα πια ξέρω πολύ καλά τι ήταν αυτό που φοβόμουν. Φοβόμουν να αποτύχω. Με τρόμαζε, με παρέλυε. Με φόβιζε τόσο που προτιμούσα να μείνω για πάντα σε μια κατάσταση απάθειας και ήπιας δυστυχίας παρά να διεκδικήσω αυτά που αγαπώ. Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που μερικές φορές σκέφτεται έτσι. Υποθέτω πως δεν είμαι. Αυτό το μπλογκ είναι μια έμπρακτη απόδειξη πως θέλω να αλλάξω. Να πάψω να ακούω τον φόβο μου και να μάθω να αποτυγχάνω με καλύτερο τρόπο.




Αντί για Αντίο μια Βρισιά


Το τελευταίο κομμάτι είναι όλο αφιερωμένο σε σένα που μας άφησες το περασμένο καλοκαίρι. Την μέρα που πέθανες ανέβασα ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια στο τοίχο μου. Λέγεται ‘σε αφοπλίζω με ένα χαμόγελο’. Disarm you with a smile. Κατά ένα τρόπο σου λέω το ίδιο πράγμα και τώρα αλλά με διαφορετικό τρόπο. Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως έκανα πολύ καλά εκείνο το βράδυ που μίλησα σε εκείνη την κοπέλα ακόμα κι αν έφαγα τα μούτρα μου, ακόμα κι αν έγινα ρεζίλι. Ίσως αν συνέχιζα να το κάνω, να μάθαινα να το κάνω καλύτερα και να γνώριζα πολλές ενδιαφέρουσες και όμορφες γυναίκες. Ίσως να είχα μια διαφορετική ζωή αυτή την στιγμή και να ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένος. Όμως όπως λένε ποτέ δεν είναι αργά. Όμως για σένα είναι αργά. Κι ίσως αύριο, σε μερικές ώρες ή λεπτά να είναι και για μένα. Ήσουν μαλάκας και έκανες λάθος. Αυτό ήθελα να πω σε περίπτωση που υπάρχεις ακόμα κάπου και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο εκείνη την νύχτα απλά σου χαμογέλασα και έφυγα χωρίς να πω κουβέντα.